అమ్మమ్మ అమెరికా యాత్ర 2

ఇంక తప్పక ప్రయాణం ఏర్పాట్లు మొదలు పెట్టాను. అప్పట్లో ఊరగాయలు ప్యాక్ చేయటానికి ఇన్ని వసతులు వుండేవి కాదు ఎవరో గౌలిగూడా దగ్గర ప్యాక్ చేస్తారు అని చెప్పారు. అక్కడికి వెళ్లి కనుక్కుంటే ప్రతి వాళ్ళు తార్ గర్ కే పాస్ అంటారు. మేము అటూ ఇటూ తిరుగుతూ తార్ గర్ ఎక్కడ అని అడుగుతూనే వున్నాము. ఒక ముసలి అవ్వ మా ఎదురుగా ఉన్న పోస్టు ఆఫీసు చూపించి యాహి హై తార్ గర్ అని చూపించింది. పోస్టు ఆఫీసు ను ఉర్దూ లో తార్ గర్ అంటారుట. ఆవిడ మా వైపు ఈ మాత్రం తెలియదా అన్నట్లు చూసింది. బ్రతుకు జీవుడా అనుకుంటూ ఆ ఊరగాయలు ప్యాక్ చేయించాను. అన్నీ డబ్బా ల్లో పెట్టీ సీల్ చేశాడు. ఆ డబ్బాలు ఓపెన్ చేయటానికి ఏం తిప్పలు పడ్డమో తర్వాత రాస్తాను. ఇంక ఒక పది సార్లు వెయిట్ చూసికొని రెండు సూట్కేసులు తయారు చేశాము. హాండ్ లగేజీ నేను మొయ్యగలనో లేదో అని చూసుకోకుండా 8కేజీ లు తయారు చేసుకున్నాను. అంత తీసుకొని వెళ్ల చ్చు అని చెప్పారు.ఏదో బారిష్టర్ పార్వతీశం నవల లో లాగా తయారు అయ్యాను. అప్పట్లో హైదరాబాద్ నుండి ఫ్లయిట్స్ లేవు. బొంబాయి నుండి ఫ్రాంకఫర్ట్ అక్కడ నుండి న్యూయార్క్ న్యూయార్క్ నుండీ పీట్స్ బర్గ్ లోకల్ ఫ్లయిట్ లో వెళ్ళాలి. నేను కంగారు పడటానికి వీలు లేకుండా మా వారు ముందే నీవు చాలా దైర్యం గల దాని వని చెప్తావు కదా, ఈ మాత్రం ప్రయాణం చెయ్యలేవా అని అంటుంటే ఇంక నేను ప్రూవ్ చేసుకోవాలి కదా అని దైర్యం తెచ్చుకున్నాను. బొంబాయి దాకా మా వారు వచ్చి సెండాఫ్ ఇచ్చారు. ఎయిర్ ఇండియా లో అపుడు ఎయిర్ హోస్టెస్ యింకా చీరెలు అవీ కట్టుకుని కొంచెం భారతీయత కనిపించేది. ఎక్కినప్పటి నుండి వాళ్ళు ఏవో ఇస్తునే వున్నారు. వాళ్ళ చిరునవ్వులు స్వీకరిస్తూ ఏవో కొన్ని తాగటానికి తీసుకుంటూ కొన్ని నో థ్యాంక్ యూ అని చెప్పాను. నా పక్క సీట్లో ఒక పెద్దావిడ కూర్చుంది. అవిడ ఏమీ తీసుకోలేదు, ఎయిర్ హోస్టెస్ ఏమి అడిగినా సైగలు తప్పితే అవిడ కు హిందీ కూడా వచ్చినట్లు లేదు. మన కెందుకులే అనుకునే వాళ్ళం కాదు కదా ఆవిడను హిందీ వచ్చా అని అడిగాను. కొంచెం యాస తో సరిగ్గా రాదు అని చెప్పింది. ఇంక అవిడ చెప్పిన వివరాలు ఏమిటంటే కొడుకు న్యూయార్క్ లో వుంటాడు. తల్లితండ్రులకు గ్రీన్ కార్డు తీసుకున్నాడు ప్రతీ సారి దంపతులు ఇద్దరూ వెళ్ళేవాళ్ళు. ఆయన కొద్ది రోజుల క్రితమే పోయారు. ఇపుడు కొడుకు గ్రీన్ కార్డు కోసం ఈవిడను రమ్మన్నాడు. తోడు వస్తానన్న వాళ్ళు ఏదో ఆటంకము వచ్చి రాలేదు. అవిడ వచ్చీ రాని హిందీ లో చెప్తూ కళ్ళనీళ్ళు పెట్టుకున్నది. వాళ్ళది బరోడా దగ్గర ఏదో వూరు. ఆవిడకు అక్కచెల్లెళ్ళు అన్నయ్య అక్కడే ఉన్నారు. ఇష్టం లేక పోయినా కొడుకు రమ్మంటే బయలుదేరింది. విమానం లో వాళ్ళు లంచ్ డిన్నర్ ఇచ్చినా అవిడ తన హ్యాండ్ లగేజీ లో తెచ్చుకున్న పూరీలు ఏదో చట్నీ తో తిన్నది. అవిడ ను చూస్తే నాకు చాలా బాధ, జాలి కలిగింది. అలా ఆమెరికా ప్రయాణము లో ఫస్ట్ జోల్ట్ తగిలింది. ఇంక ఫ్రాంక్ ఫర్ట్ లో దిగాము. అప్పట్లో హ్యాండిల్ తో లాగే సూట్కేస్ లు లేవేమో నాకు గుర్తు లేదు నా హ్యాండ్ బాగ్ మొయ్యలేక నానా అవస్థ పడ్డాను. అవిడ కూడా నా చెయ్యి పట్టుకొని మా అమ్మ గారు, అత్తగారు లేని లోటు తీర్చింది. ఫ్రాంక్ ఫర్టు లో యింకో ఫ్లయిట్ ఎక్కామో అదే ఫ్లయిట్ అనేది తెలియదు కానీ ఎందుకో చాలా దూరం నడిపిస్తారు. అలా మనతో పాటు వచ్చిన కొంత మంది ప్యాసింజర్స్ మొహాలు గుర్తు పెట్టుకొని వాళ్ళ తో అలా నడవటమే. మధ్య లో ఏవో షాపులు వున్నవి కానీ షాపింగ్ చేయటానికి భాష రాదు. ఇక్కడ ఆగితే ఫ్లయిట్ ఏమవుతుందో అనే టెన్షన్ తో నడిచి, నడిచి ఎట్టకేలకు న్యూయార్క్ ఫ్లయిట్ ఎక్కాము. అవిడ ఇమిగ్రేషన్ కార్డు అవీ నేనే రాసిపెట్టి అవిడ తో సంతకం పెట్టించి ఎట్టకేలకు న్యూయార్క్ చేరాము. మరలా నడక సూట్ కేసు లు తీసుకోవటానికి,a బెల్టు దగ్గర కొంత మంది మమ్మల్ని చూసి మా సూట్ కేసు లు లాగి ఆ ట్రాలీ మీద ఎక్కించారు . మా ఎయిర్ ఇండియా ఫ్లయిట్ చాలా లేటు గా న్యూయార్క్ చేరింది. మా అమ్మాయి టికెట్ బుక్ చేసిన ఫ్లయిట్ వెళ్ళిపోయింది. అవిడ ను గేట్ బయటికి వెళ్లే వాళ్ళకు అప్పచెప్పి నేను ఇన్ఫర్మేషన్ కౌంటర్ దగ్గర కు వెళ్ళాను. అక్కడ వాళ్ళు చెప్పిన దేమిటంటే సామాన్లు ఇక్కడ తీసుకుంటారు కానీ ఫ్లయిట్ మాత్రం 18నెంబర్ గేట్ దగ్గర ఎక్కాలి. బయటకు వెళితే బస్ లు కనిపిస్తాయి అని బస్ ఫోటో చూపించింది. ఇంక సూట్ కేసులు లగేజీ లో పడేసి లగేజీ చిట్స్ తీసుకొని బయిటకు వచ్చాను. అక్కడ వరుసగా బస్ లు వెళ్తూ ఉన్నాయి. మనల్ని చూసి ఆపుతారు. నన్ను చూడగానే బస్ ఆగింది. ఆ బస్ కలర్ చూసుకున్నాను. కానీ బస్ ఒక డ్రైవర్, ఇంకొకడు తప్పితే ఎవరూ లేరు. వాడు గేట్ ఎయిటీన్ గెట్ ఇన్ అన్నాడు. నేనేమో నోబడి నోబడీ అన్నాను. పాపము వాడు నవ్వుతూ ఓకే, ఒకే గెట్ ఇన్ అంటున్నాడు. సరే మరలా ఈ ఫ్లయిట్ కూడా వెళ్ళిపోతుందేమో అని ఎక్కాను. ఆ గేట్ దగ్గర దిగి బోర్డింగ్ పాస్ తీసుకొని ఇంక మా అమ్మాయికి ఫోన్ చేయాలి కదా ఆ రోజుల్లో సెల్ఫోన్స్ లేవు కదా. వాళ్ళ భాష మనకు అర్ధం కాదు కదా అన్నీ సైగలు తో అడిగాను. అక్కడ చాలా ఫోన్లు ఉన్నాయి. కానీ వాటిల్లో కాయిన్స్ వేయాలి. ఆ రోజుల్లో మనం ప్రయాణము లో ఎనిమిది డాలర్లు దగ్గర పెట్టుకోవచ్చు. కానీ నా దగ్గర కాయిన్స్ లేవు. పక్కన ఎవడో ఫోన్ చేస్తున్నాడు. నేను ఆ కంగారు లో డు యు హేవ్ చిల్లర్ అని అడిగాను. అతను నవ్వుతూ డు యు మీన్ చేంజ్ అన్నాడు. ఎస్ రా బాబూ ఆనుకుని ఏ నోటు ఇస్తున్నానో కూడా చూసుకోకుండా చిల్లర తీసుకొని మా అమ్మాయి కి ఫోన్ చేశాను. అమ్మాయినే ఇండియాకి కూడా ఫోన్ చేయమని చెప్పాను. ఈ పనులు అన్నీ అయ్యాక కొంత రిలీఫ్ వచ్చింది. అక్కడ కాఫీ షాప్ కనిపించగానే ఇంగ్లీష్ వింగ్లీష్ శ్రీదేవి లాగా కాఫీ ఏదో ఆర్డర్ చేసి ఆ సోలేడు కాఫీ నీళ్ళ లాగా వున్నా ఆనందిస్తూ తాగాను. అలా ముక్కి మూలిగి ఫ్లయిట్ ఎక్కాను. అది చాలా చిన్న ఫ్లయిట్ నన్స్ లాంటి వాళ్ళు చాలా మంది ఎక్కారు. అర్ధ రాత్రి 12గంటల కు పిట్స బర్గ్ చేరింది. ఆ ఎయిర్పోర్ట్ కూడా చాలా పెద్దది. ఏదో ట్రెయిన్ లాంటి దాన్లో బయటికి రావాలి నన్ను రిసీవ్ చేసుకోవడానికి నా ఫ్రెండ్ తన శ్రీవారితో అమ్మాయి తో వచ్చింది. ఇదీ మొదటి అమెరికా యాత్ర విశేషాలు